سفر به فین بندر عباس(بخش دوم)

برای این‌که سیروس را از شُک وارده خارج کنم، از او پرسیدم:

مرد حسابی کجای کاری؟ مطمئن باش که آقای وزیر کشور حتا از تلفظ درست نام «دَیِّر» عاجز است و شاید هم آن را دیر بخواند تا چه رسد که اینجا را بشناسد حتا روی نقشه‌ی جغرافیا.

و یاد روزی افتادم که امیرعباس هویدا، در جشن پایان دوره‌ی مدیریت بخشداری ما حضور داشت. زمانی که نفر اول که بخشدار قُصبه بود، جلو میکروفون رفت، خودش را به عنوان بخشدار قُصبه‌ی آبادان، معرفی کرد و از خاطرات و کارهایی که در اولین سال بخشداری‌اش در آن حوزه انجام داده بود سخن بمیان آورد و...

هویدا در پشت میز خطابه قرار گرفت و گفت:

ما نه قُصبه‌ای داریم و نه غصه‌ای که چرا قصبه‌ای نداریم. به نظرم منظور آقای بخشدار، از بخش قصبه، جزیره‌ی مینو باشد.

این خبر در روزنامه‌های عصر آن روز تهران نیز به عینه پخش شد و کسی هم به نخست‌وزیر مادام‌العمر شاهنشاهی ایرادی نگرفت که آقای نخست وزیز, میان بخش قُصبه و جزیره‌ی مینو تفاوت فاحشی هست. اولی در بخش جنوبی قرار گرفته است و دومی در شمال. بعدها فهمیدیم که دولت شاهنشاهی، تصمیم به عوض کردن نام بخش‌های عرب‌نشین خوزستان را داشته است و از این‌رو بوده که اقای نخست‌وزیر از شنیدن نام عربی «قُصبه» عصبانی فرموده بودند. نام قصبه هم به اروندکنار تغییر داده شد.

در اینجا غرض اعتراض به فارسی کردن نام اماکن عرب نشین کشورم نیست، که خود نیازمند بحث جداگانه‌ایست، بلکه منظور من، ناآشنایی مقامات بلندپایه‌ی کشوری با جغرافیای ایران‌زمین است و صدور بخشنامه‌های آن‌چنانی که داستان همان «بُُزِ سرِ گله» است که اگر اولی پرید، بقیه نیز به تقلید از او، از روی نهر می‌پرند و راه بز سرگله را ادامه می‌دهند.

بعد از سیروس پرسیدم:

آیا فکر می‌کنی میهمانان نوروزی در این فرصت چندروزه تعطیلات نوروزی‌، آن امکان را خواهند یافت تا با پیکان صل علی، از گذرگاه‌های مرگ‌آفرین «مِلو و فلفلی» بگدرند و راهی بوشهر شوند؟

از این گذشته مگر پیکان توان گذر از دست‌اندازهای فنرشکن جاده‌ی بوشهر‌-‌دیر دارد؟ آیا راننده‌ی تهرانی با فت و فوت گذر از مدخل آب‌نمای رود موند آشنا هست؟ آن هم در فصل بهار و سیلاب‌های احتمالی. اگر همکاران خورموجی «آقایان صالحیان و امیری» نبودند، من نیز با چیپ توی رودخانه مانده بودم. آیا در این مدت سی‌واندی سال عمرت هرگز میهمانی نوروزی بخود دیده‌ای؟ تو خودت هستی، دکتر بیدختی هم هست. نگران مباش! اتفاقی نخواهد افتاد!

استارت زدم و راهی گاوبندی شدم.

گاوبندی دشتی است سبزوخرم در دل کوه‌ها، بویژه در فصل بهار عطر گل درختان لیمو و نارنج در سراسر دشت گسترده است و اگر بارانی زده باشد، بلندی علف تا کمر آدمی می‌رسد و آن سال چنین بود.

جواد پناهپور اسلامی ما را با گرمی پذیرفت. این دومین باری بود که ما بدیدار او می‌رفتیم. بار اولش دو سال پیش بود که من بخشدار خورموج بودم. همینکه جیپ بخشداری تعمیر شد، همسرم و زیبای نوزاد را برداشتم، راهی دیر شدم، شبی نزد، اصغر سجادی دوست دوران دانشکده‌ام ماندیم، صبح در معیت او راهی کنکان شدیم که علی اکبر احمدی‌نژاد درگاهی بخشدارش بود. شبی پیش او بودیم و روز بعد دسته‌جمعی راه دور و دراز پر از دست‌انداز گاوبندی را در پیش گرفتیم. در بین راه انتشار بوی سوخته‌ی لاستیک سبب توقف ما شد. لاستیک عقبی چنان سوخته بود که چیزی از آن بجا نمانده بود.

اما این بار بی‌حادثه وارد گاوبندی شدیم. به محض ورود فرمانده ژاندارمری که افسر خوش‌نامی بود و متاسفانه نامش را فراموش کرده‌ام، بدیدار ما آمد. شبی با هم بودیم. صبح آقا علی بهرسی راهی دیر شد و ما سوار بر هواپیمای دو موتوره بسوی جزیره‌ی کیش بال کشیدیم. عصرش درگاهی در فرودگاه بندرعباس انتظار ما را می‌کشید تا ما را به مرکز بخشداری فین، محلی که زمانی من بخشدارش بودم، به برد.

بهار ۱۳۵۰ خورشید