با ناموس و بی‌ناموس

در صدر مجلس نشسته بود و پز روشنفكری می‌داد به اعتبار چند پیراهنی كه بیشتر از ما پاره كرده بود و صد البته چندر غازی مال دنیایی كه از مستمعین‌اش بیشتر می‌داشت.

در این باور بود كه فاحشه‌خانه، مستراح جامعه است و رضا شاه را می‌ستود كه كار سترگی كرده است با صدور امر شاهانه به دایر كردن شهر نو در تهران.

سخنگو مدعی بود كه اگر شهر نو نبود، امروز خواهر من و تو جواب‌گوی خواهش‌های جنسی جوانان عزب این شهر چند میلیونی می‌بودند.

پرسیدم:

فکر می‌کنی آن بی‌نوایانی كه در آن‌مكان تن خویش در برابر پشیزی به من و تو عرضه می‌‌دارند، از بیخ بته سبز کرده‌اند؟

مانند همه‌ی علمای به مکتب نرفته نگاه "سفیه اندر عاقلی" بر من انداخت، پکی محکمی به سیگارش زد و دودش را توی اتاق پخش کرد و بعد پوز خندی تحویلم داد بدین معنا كه تو جوانی و شعور درک فرمایشات مرا نداری.

زمستان ۱۳۵۲