کلاهی که سر ما خارج نشینان رفت

روز جمعه راهی سفارت شدم تا رای «نه»ی خودم را به احمدی‌نژادی‌ها توی صندوق بریزم. هشت‌ونیم صبح وارد سفارت شدم. تعداد شرکت کننده‌گان بد نبود، بیشتر دختران‌وپسران جوان بودند. از همان اول ورود متوجه جمعی از هموطنان شدم که دورتر اجتماع کرده‌بودند. دو نفر از آنان در جلوی در ورودی به صحبت مشغول بودند. فرد جوانتر با لهجه‌ی آبادانی مخالفت شدیدی نسبت به رای‌دهندگان نشان می‌داد و آنان را توده‌ای، اکثریتی، حزب‌اللهی خطاب می‌کرد و می‌گفت:

خوب است عکس این افراد را روی اینترنت بگذاریم تا آنان در میان ایرانیان رسوا شوند.

غافل از این که عکس من باورمند به اصول دموکراسی، سالیانی است روی اینترنت هست و آشکارا از عقیده‌ی اصلاح‌طلبی و حکومت دموکراسی دفاع می‌کنم.

وارد سفارت شدم. با شیرینی شربت و روی خوش ما را پذیرفتند. مُهری روی گذرنامه‌ام زدند و به سوی محلی‌که برگه‌ی آراء گذاشته‌شده بود راهنمایی‌ام کردند. اسامی چهار کاندیدای از صافی شورای نگهبان رد شده، بشرح زیر

ردیف نام خانوادگی، نام نام پدر ۱- احمدی نژاد ، محمود احمد ۲- رضایی میر قائد، محسن نجف ۳- کروبی ، مهدی احمد ۴- موسوی خامنه، میر حسین میر اسماعیل

روی دیوار نصب شده بود.

مشغول نوشتن رای بودم (برخلاف رویه‌ی کشورهای دموکراسی) محلی برای نوشتن رای بدور از چشم دیگران نبود.

آقایی که شماره‌ی ردیف کاندیدای مورد نظرش را ننوشته بود، موضوع را با یکی از آقایان حاضر، بگمانم کنسول ایران بود، مطرح کرد. طرف گفت چون اسامی مشابه نیست، اشکالی پیش نخواهد آمد. اما با خواندن این مقاله در روزنامه‌ی اینترنتی «ایران امروز» متوجه کلاه بزرگی شدم که سر ما خارج‌نشینان گذاشته‌اند.

چوپان دروغ‌گو که خجالت سرش نمی‌شود زمانی که از مردم و دموکراسی و ...

صحبت می‌کند.

از سفارت خارج شدم، صدای مرگ بر جمهوری اسلامی ایران گروهی با پرچم‌های سرخ، بگوش می‌رسید. یکی از معترضین با صدای بلند

دختر خانمی را که برای دادن رای وارد محل رای‌گیری می‌شد، مورد خطاب قرارد و گفت:

لچک یادت نره!

اتوبوس ساعت نه و چهل و هفت دقیقه‌ی صبح از کنار تظاهرکننده‌گان عبور کرد. تعداد آنان به بیست نفر نمی‌رسید. اما آقایی که با رادیو اسراییل مصاحبه می‌کرد نظر دیگری ارایه داد.

گوبلز را می‌شناسید؟