ما «دادخواهان»

کمترین سود نوشتن خاطره‌ی "همکاری بهایی" یافتن«مهرآیین» دوست گم‌شده‌ی من بود پس از گذشت این همه ساال.

شنبه سی‌ام آگوست ۲۰۰۸ ای‌میلی دریافت داشتم با نام و نشانی از مهری، گرچه نام نویسنده‌ی ای‌میل، با تصویری که در ذهن من باقی مانده بود، اندکی تفاوت داشت ولی زود متوجه شدم که نام دوست و همکارم خوبم «مهرآیین» بوده‌است نه «مهرانگیز».

و به راستی آیینِ این « مهر‌آیین» ستودنی است। من کاری به مذهبش ندارم। به قول مادرم

"مرا که در گور او نمی‌گذراند". من در این باورم که همان‌طور که ماده‌ی دوم اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر مقرر نموده است:

هر كس می‌تواند بدون هیچ تمایز - خصوصن از حیث رنگ، جنس ، نژاد، مذهب ، عقیده‌ی سیاسی یا هر عقیده‌ی دیگر و هم‌چنین ملیت و وضع اجتماعی ، ثروت ، ولادت یا هر موقعیت دیگر، از تمام حقوق و كلیه‌ی آزادی‌هایی كه در اعلامیه حاضر ذكر شده است بهره‌مند گردد .

برای من طرفدار حقوق مدنی، روش زنده‌گی و برخورد انسان‌ها با یک‌دیگر مهم است نه عقیده و ایده‌لوژی آنان.

باری! چنانچه از متن نامه‌‌ی مهرآیین بر می‌آمد، او نیز زیاد مطمئن نبوده است که محمد افراسیابی نویسنده‌ی خاطره‌ی "همکاری بهایی" همان همکار سابق او بوده باشد زیرا در ابتدای نامه‌اش با نوشتن عبارت ـ I hope this message is going to the right person

آرزو کرده بود که نامه به دست همانی برسد که منظوز نظر او بوده‌است، همان افراسیابی که مهری او را در ایران خوب می‌شناخته‌است و....

بی‌درنگ پاسخی برایش فرستادم. در جواب شماره تلفن‌اش را برایم نوشت. به او زنگی زدم. زمان نسبتن درازی به گپ‌وگفت نشستیم، از همه جا سخن گفتیم، از دوستان و آشنایان قدیم، از آنانی که متاسفانه دیگر در میان ما نیستند، بدلیل بی‌دلیل «دگراندیش بودن» جلوی جوخه‌ها‌ی آتش گذاشته شده‌اند. از آنانی که جان سالم بدر برده‌اند و اینک در گوشه‌ای از این جهان پهناور، در زیر حمایت پرچم دولتی بیگانه ولی مهربان‌تر از خودی‌، روزگار پیری را در سوک مرگ عزیزان از دست رفته، با درد غریبی غربت می‌آمیزند و روزگار می‌گذرانند.

مهری آن‌چنان که می‌گفت اهل وبلاگستان نیست. یکی از دوستانش نوشته‌ی مرا خوانده، کپی‌ای از آن گرفته و برای او فرستاده است.

خوب! این نشان می‌دهد که ما «دادخواهان» باید «داد» خودمان را بزنیم. این «دادها» مسلمن به گوش‌های شنوا خواهد رسید. همان‌گونه که بلوچ بدرستی تذکر داده است/