پی‌نوشه، دیکتاتور شیلی

سوار ماشین می‌شوم. استارتی می‌زنم، ماشین روشن می‌شود و رادیو نیز. می‌شنوم: آگوستو پینوشه دیکتاتور سابق شیلی در ۹۲ ساله‌گی بر اثر سکته، درگذشت. مردی که با کودتای خود در سال ۱۹۷۳ سقوط دولت سوسیالیستی سالوادور آلنده و مرگ شخص رئیس جمهور را سبب شده‌بود. در جریان کودتا که از پشتیبانی مستقیم دولت آمریکا بهره‌مند بود، سه هزار نفری یا اعدام شدند یا درخفا آنان را کشتند، جسدشان را به دریا ریختند و یا در گورهای دسته‌جمعی بشکل گمنام به خاک سپردند. یک میلیون نفر از مردم شیلی تن به مهاجرت اجباری دادند و در اطراف و اکناف جهان پناه‌جستند. چهل و ‌هزار نفرشان به سوئد آمده‌اند. دلم می‌خواهد به خانه برگردم و این خبر را در نیوزبلاگ بنویسم. اما باید سر وعده دیدار حاضر شوم، وقت‌شناسی و " سر وعده حاضرشدن" را سالیانی است، به عنوان یک پرسیپ پذیرفته‌ام. اتومبیل به حرکت خود ادامه می‌دهد و من در افکار خود مغروق. آلنده را می‌بینم در بالکن قصر ریاست جمهموری خویش ایستاده و حاضر به ترک محل کارش نیست و مرگ را بر فرار ترجیح می‌دهد. یادم می‌آید که کودتاچیان از خودکشی او خبر دادند و دیگران از کشته شدن‌اش در حین دفاع مسلحانه با کلاشینکفی که از کاسترو هدیه گرفته بود. یاد آن مرد میانسال شیلیائی می‌افتم که در کمپ پناهنده‌گی با ما بود، همیشه پیپی زیر لب داشت و سخت مشتاق گرفتن خبر از اوضاع وطن من داشت و هیچ زبانی نمی‌دانست جز زبان مادری‌اش و آنتونیو، آن جوان شیلیائی که گفته‌های او را به انگلیسی ترجمه می‌کرد برای ما. او می‌گفت که عضو حزب کمونیست شیلی است و چقدر دوست داشت از اوضاع روز کودتا بگوید و از اتفاقاتی که در استادیومی که کلیه‌ی گرفتار شده‌گان را در آنجا گرد کرده بودند. پیر مرد، از ویکتور خارا و از قهرمانی‌های او، از گیتارش و از آوازش حرف می‌زد و زمانی که از شکستن دستان ویکتور خارا، به دست جلادانش می‌رسید، اشک در چشمان‌اش حلقه می‌زد. و اضافه می‌کرد که در همین استادیوم بود که ما پیروزی دموکراتیک سالنده را جشن گرفته بودم و ویکتور برایمان خوانده بود. آه! بیست سال پیش بود، کاش می‌شد آنتونیو و آن مرد را دو باره می‌دیدم و به حرف دلشان گوش می‌کردم. اگر چنین بشود، اگر آن مرد زنده باشد، مسلمن دیگر نیازی به مترجم نخواهیم داشت. زبان کشور میزبان، حال دیگر زبان مشترک‌مان شده است. رادیو از اجتماع شیلیائی‌های مقیم استکهلم، در سِه‌گِل توری‌إت"میدان پیروزی" شهر خبر می‌دهد. صدای پینوشه مرد! پینوشه مرد! به گوش می‌رسد. پیر زنی در پاسخ خبرنگار رادیو که از او می‌پرسد: از مرگ پینوشه خوشحالی؟ آهی می‌کشد و پاسخ می‌دهد: هم آره و هم نه! دلم می‌خواست او را نشسته در برابر قضات می‌دیدم، شاهد محاکمه‌اش بودم توسط قضاتی عادل و بی‌طرف، که او را محاکمه می‌کردند، برای جنایاتی که مرتکب شده است. دریغ که مرگ او این شانس را از ما، قربانیان جنایات او گرفت. از دیگری می‌پرسد که آیا مرگ یک انسان می‌تواند مسبب شادی شود؟ و جواب می‌گیرد که او، پینوشه یک انسان نبود. او مسبب مرگ پدر، خواهر و برادر من است. خبر مرگ دیکلتاتور بسیار زود پخش شد، شیلیائی‌ها با اس‌ام‌اس، این خبر را به بسته‌گان خویش در سراسر جهان مخابره کرده‌اند. گوینده‌ی رادیو، از رقص و پایکوپی مردم شیلی می‌گوید که به خیابان ریخته‌اند، با باز کردن بطری‌های شراب شامپاین، مرگ دیکتاتور را جشن گرفته‌اند. ولی افسوس که لحظاتی بعد، این بطری‌ها، تبدیل به اسلحه‌ئی می‌شود علیه پلیس که قصد جلوگیری از برخورد هواداران و مخالفان پینوشه را دارد. هواداران دیکتاتور، خواهان مراسم رسمی خاکسپاری پینوشه هستند. مسلمن اگر پینوشه در دادگاه محکوم می‌شد دیگر کسی جرئت چنین درخواستی را نمی‌کرد.