بمناسبت روز همدان

دِلُم   امشو  بی‌قراری  مُکنه

  اَỉ   خاطه  نامه‌نگاری  مُکنه

کارُم امشو وا دِوات  و قِلِمِه          

برات میگم  دادا  حرفایِ  دِلِمِه

دل سرواز بی‌قراره  شی  بگم          

همیشه  فکر دیاره  شی  بگم

دیار  مه   همدانه    دادا جان          

وِطِنُم  خاک  ایرانِ   دادا  جان

وِطنیمُ آی وطنم، به فدات جان  و تِنُم

راسی دادا! اَ هِمِدان چه خِوَر ؟         

اَ بِنِه بازار و  جولان چه خِوَر؟                      

کورهِ‌وندا، آبِ گیجیله و دوگوران          

دور داواد، سِرِ قاشق‌تراشان

چِل‌پِلّه، ورمزیار و کُلَّپا             

محله‌ی شال‌بافان و پای مصلا

چه قشنگه! کوچه موچّای همدان         

 بوی  کاگل  میده خانای همدان

هِمِدان  شَهرِ منه، خاک مِنِه           

خاکِ‌مه، نه، وِطِنِ پاکِ منه

وِطِنُم آی وِطِنُم، به فدات جان و تِنُم

شی بگم مه دادا، اَ عباسِواد         

اَ قِشنگی‌یای باغای  دِرِه‌ی  مراد

کوه الوند به فلک سرکشیده             

مِثِه سنگِ شیر، که هیشکی ندیده!

باولی سیما، حکیم خوبیه          

باوا طاهر، شاعرِ محبوبیه

مُگفدُش دایم به مه قربانعلی خان:      

محله‌ی سخده دلاس ئی همدان

هِمِدان شَهرِ منه، خاک مِنِه           

خاکِ‌مه، نه، وِطِنِ پاکِ مِنِه

وِطِنُم آی وِطِنُم، به فدات جان و تِنُم

شاعر: مفرح همدانی