قمصر

خودم نشسته درجلو و همسفرانم

بعد از ناهار راهی قمصر می‌شویم. ۲۵ کیلومتر راه است وهمه‌ی راه بیابان و خشک. هر جا چشمه‌ئی از دل کوه بیرون زده است، آبادانی‌ هم هست. مردم برای خویش خانه و سرپناهی ساخته‌اند. طرف‌های عصر به قمصر ‌می‌رسیم. هتل‌ گلستان محل استراحت مااست. دوشبی این‌جا خواهیم بود.هتل خوبی است، تمیز و مرتب و تحت نظارت شهرداری. مشرف است به تمام دره‌ی سرسبز قمصر. دره‌ی برابر من مثل نگین انگشتری الماس خوش آب‌ورنگی در این برهوت خشک می‌درخشد. هوا گرم‌است. هم‌سفران استراحت را ترجیح می‌دهند اما من دوربینم را برمی‌دارم و به تماشای شهر می‌روم. شهر کوچک قشنگی است. فکر نمی‌کنم جمعیت بومی آن بیش از دو سه هزار نفر باشد. کناره‌های خیابان پُراست از مسافرین که گُله‌گُله، این‌جاوآن‌جا نشسته‌‌اند در تدارک شام. وارد اولین باغی می‌شوم که بساط گلاب کشی‌اش برقراراست و انواع عرقیات آماده‌ی فروش. با بوی گلاب خاطره‌ی مغازه‌ی پدر در ذهن‌ام جان می‌گیرد.
گلاب اعلاء
عرق بید مشک
عرق نعناع
عرق آزربه و ...
و حکایت آن مرد مستی که در عصر جمعه‌ئی، تلو تلوخوران، یک گام به پیش، دو گام به پس، فهرست عرقیات چسبانیده شده به شیشه‌ی مغازه‌ پدر را با هزار مکافات می‌خواند. برای خواندن هر عنوانی، راست می‌شد، تا می‌شد، چند سکندری می‌خورد، انگشت‌اش روی شیشه می‌گذاشت و می‌گفت:
عرق بیییییییییییییییییییمشگ

نمائئ از شهر

عرق آزررررررررررررربه
عرق...
و تمامی فهرست عرقیات نوشته شده را ‌خواند. آخر مایوسانه واز روی عصبانیت ‌گفت:
لامصّب! همه‌ی عرقا ره داری الا اونه که مَه ماخام. باوا! آخه ما خماری‌مان!
و تلو تلو خوران، راهش را کج کرد و به دنبال خواسته‌اش رفت به جائی که از اول می‌بایست می‌رفت.
تنها خیابان شهر را رو ببالا گز می‌کنم. در سایه راه رفتن عجب لذتی دارد. در سوئد چنین موهبتی کمتر نصیب ما می‌شود.آن‌جا آفتاب کمبیاب‌است. عکس‌ می‌گیرم، از همه جا و از همه چیز. از مردم پخش و پلا شده‌ی توی شهر، بعضی‌ها چادری افراشته‌اند ولی بیشتری‌ها، پیاده‌رو را اشغال کرده‌اند. خوابیدن در هتل پیاده‌رو، چه صفائی دارد. اما وای که اگر نیازت به دستشوئی بیفتد یا بارانی ببارد. اینان همان کاری کرده‌اند که ما در سالیان جوانی می‌کردیم. با این تفاوت که ما نه ماشینی داشتیم و نه چادری. آن‌روزها، هنوز هویدا آرزوی داشتن یک پیکان را برای هر ایرانی نکرده‌بود.

هتل پیاده‌رو

عجیب که آرزوی‌اش هم برآورده شد و پیکان لعنتی زندگی مردم را به گند کشید.نمی‌دانم چرا شهرداری یا بخش خصوصی مکانی برای این همه گردش‌گر تهییه نمی‌کنند. ساختن کمپینگ هزینه‌ی آن‌چنانه‌ئی که ندارد. مردم هم که از دادن کرایه مضایقه ندارند/ شاید هم دارند و من اطلاع ندارم. شام را در کاشان می‌خوریم. رهبر تور، زد و بندهای خودش را دارد. در باغ بزرگی از ما پذیرائی می‌شود و کشک بادنجان چربی به نافمان می‌بندد. همه به‌به گویان نوش جان می‌کنند اما نه من. خانمی به جمع ما می‌پوندد و می‌گوید که صاحب این باغ بزرگ است که حاجی‌آقا به سی‌صد میلیون تومان خریداری‌اش کرده‌است. حاجی‌آقا در بازار بین‌النهرین لوازم التحریر فروشی داشته ‌است. حاجی خانم نیز چهل سالی ساکن تهران بوده‌است ولی لهجه‌ی خودش را از دست نداده‌است. می‌گوید که صاحب رستوران اجاره‌ی خود را سه ماهی هست که نپرداخته و حاجی از او به دادگستری شکایت برده‌است و اضافه می‌کند که این‌جا بهتر از تهران‌است که در تهران خانه‌نشین بوده و ارتباطی با مردم نداشته‌است. تلاش رهبر تور، برای پخش آهنگ‌های لوس‌آن‌جلسی بی‌نتیجه می‌ماند. خوش‌بختانه صاحب رستوران مجاز به پخش چنین مزخرفاتی نیست.
حالم بده حالم بده،
عشقم رفته نيومده
نه سر زده,
نه زنگ زده,
نه کسي جاشو بلده
آدم بده نگو به من عاشق شدن نيومده
آدم بده، حالم بده حالم بده, حالم بده
آخه خيلي وقته دلم براي گريه لک زده
قلبي که از آهن باشه،انگار تو حبس ابده
امشب درجه‌ي تب‌ام روي هزار و سيصده
اما شايد به چشم تو
اين تب فقط يه عدده
حالم بده, حالم بده
کاش ببينم که اومده
دکمه‌ي قلبمو زده
کاش بدونه،اومدنش
براي من زندگيه مجدده
اما شايد مردده
يا که بودم از اولش
براي اون يه عشق خارج از رده
حالم بده.
نه ترانه‌اش به دلم می‌چسبد و نه آهنگ‌اش. تمام قرض‌ها و ناکامی‌ها جوانی‌ام در جلو چشمان‌ام رژه می‌رود.
عجیب که با این آهنگ می‌خواهند به ‌رقصند.