عبدل‌الاه

تاره به سوئد آمده بودیم. سال ۱۳۶۸ خورشیدی بود. به کلاس آموزش زبان سوئدی می‌رفتم. بیشتر هم‌کلاسی‌ها ایرانی بودند، چندتائی هم از شیلی و دیگر کشورهای آمریکای لاتین. آقائی مراکشی هم به نام عَبدُل إلاه کنار من می‌نشست. زبان سوئدی او بهتر از ما بود چرا که هم زنش سوئدی بود و هم مدت اقامتش در سوئد بیشتر ازما بود. روزی آخرهای زنگ اول بود که پیدایش شد. همین که کنارم نشست با هیجان و تعجب شروع به تعریف کرد: پری‌روز که به خانه رفتم متوجه شدم کلید آپارتمانم گم کرده‌ام. مجبور شدم مدتی منتظر بمانم تا همسرم بیاید. هوا هم سرد بود. همسرم که آمد، علت بیرون بودنم را پرسید. گفتم: کلیدم را گم کرده‌ام. پرسید: به پلیس مراجعه کرده‌ای؟ گفتم نه! به من توصیه کرد که فردا حتمن به پلیس مراجعه کنم! من حرفش را جدی نگرفتم. دیروز نیز بدلیل نداشتن کلید، مدتی علاف بودم تا او سر رسید و با هم داخل خانه شدیم. او از من سوال کرد: مگرکلیدت در اداره‌ی پلیس نبود؟ رنجیده خاطره به او نگاهی کرده و گفتم: مسخره‌ام می‌کنی؟ من کلیدم را گم کرده‌ام. جرمی اتفاق نیفتاده. کجای این کار می‌تواند به پلیس ارتباط داشته باشد که تو مرا مرتب به پلیس حواله می‌دهی؟ همسرم نگاهی به من کرد و گفت: نه عزیزم! من تو را مسخره نمی‌کنم. این‌جا رسم بر این است که مردم "اشیاء گم شده" را تحویل اداره‌ی پلیس می‌دهند. پلیس امین مردم است. من فکر نمی‌کردم که تو از این مسئله بی‌اطلاع بوده باشی. فردا حتمن به اداره‌ی پلیس سری بزن، به احتمال زیاد کلیدت آن جا خواهد بود. امروز صبح با شک و تردید و کمی هم دلواپسی، رفنم اداره‌ی پلیس. از خانمی که متصدی اطلاعات بود سراغ کلیدم را گرفتم. او مرا به اتاقی راهنمائی کرد، بدون این‌که دنبالم بیاید. نه پلیس مسلحی در آن‌جا دیدم و نه با بگیر و به بندهای معمول در مراکش مواجه شدم. توی اتاق، تابلوئی بود. تعداد زیادی کلید و دیگر اشیاء پیدا شده به تابلوئی آویزان کرده بودن. درمیان آن همه خرت و پرت، یک اسکناس هزار کرونی هم بود. کلید من هم آن‌جا بود. کلیدم را برداشتم و به خانم پلیس مراجعه کردم و از او پرسیدم: حالا چه باید بکنم؟ او بمن با لبخندی جواب داد: برو خانه و در اپارتمانت را باز کن! گفتم یک سوال خصوصی دارم. اجازه هست مطرحش کنم؟ گفت: حتمن! بفرمائید! داستان اسکناس هزار کرونی را از او پرسیدم. خانم پلیس جواب داد: آن اسکناس را هم کسی که پیدا کرد تحویل پلیس داده تا شاید به دست صاحب اصلی‌اش برسد. چون شماره‌ی تلفنی روی تکه کاغذی کناره‌ی اسکناس نصب شده بود، پرسیدم: داستان آن شماره‌ی تلفن چیست؟ خانم پلیس گفت: شماره‌ تلفن یابنده است. اگر در عرض سه ماه صاحب اسکناس برای بردنش مراجعه نکند. پول طبق قانون به پیدا کننده می‌رسد. به او زنگ می‌زنیم که بیاید و پول را تحویل بگیرد. اگر هم صاحبش پیدا شد. خودش به یابنده تلفنی کرده و از او تشکری خواهد کرد و شاید هم مبلغی به عنوان مژدگانی به او بدهد. بعد عبدُل إلاه آهی کشید و گفت: دنیای عجیبی است. ما مدعی مسلمانی هستیم، مقررات اسلام را این‌ها اجرا می‌کنند.