درس اخلاق

دیروز یادِ درس اخلاق افتادم و پندهای آن از زبان معلم‌هایمان، بزرگترهایمان، علمای دینمان و از همه بیشتر، از پدر در لزوم پرهیز از دروغ‌گوئی و تهمت‌زدن.
بدلیل رعایت این اصول در کودکی، آزار بسیاری دیدم از هم‌بازی‌هایم که چرا به ناظم شلاق بدست مدرسه، معلم و ... راست‌ش را گفته بودی.
 در پی چاره برآمدم.
همان اشخاص پندم دادند که در همه‌ی موارد نباید راست گفت بخصوص اگر جانت در خطر باشد. تق‍ی‍‍ه در اسلام جایز است.
داشتم مطلبی در این باره می‌نوشتم که کامپیوترم قفل کرد. در پی چاره‌یِ دردش بودم که از کار انداختمش. دو روزی وقتم را گرفت بدون نتیجه‌ی مثبتی. نوشتن از یادم رفت. بسراغ کامپیوتر بیمار دیگری رفتم و ای‌میل‌هایم باز کردم.
نوشته‌ی زیر را یافتم که زبان حال بود از زبان مردی صاحبِ نام و نشان.
-----
خواجه نصیرالدین، دانشمند یگانه‌ی روزگار در بغداد، مرا درسی آموخت که «همه‌ی درس بزرگان در همه‌ی زندگانیم برابر آن» حقیر می‌نماید و آن این است:
در بغداد هر روز بسیار خبرها می‌رسید از دزدی و قتل و تجاوز به زنان در بلاد مسلمانان که همه (نیز) از جانب مسلمانان بود.
روزی خواجه نصیرالدین مرا گفت می‌دانی از بهر چیست که جماعت مسلمان از هر جماعت دیگر بیش‌تر گنه می‌کند با آن‌که دین خود را بسیار اخلاقی و بزرگ‌منش می‌داند؟
من بدو گفتم:
بزرگوارا همانا من شاگرد تواَم و بسیار شادمان خواهم شد اگر ندانسته‌ای را بدانم.
خواجه فرمود:
من بسیار سفرها کرده‌ام و از شرق تا غرب عالم، دین‌ها و آیین‌ها دیده‌ام. از «غوتمه» (بودا) در خاورزمین تا «مانی ایرانی» در باخترزمین که همانا پیروانشان چه نیکو می‌زیند و هرگز بر دشمنی و عداوت نیستند.
آن‌ها هرگز چون مسلمانان در اخلاقشان فرع و اصل نیست و تنها بنیان اخلاق را، خودشناسی می‌دانند.
آنها معتقدند، آن‌که خود بشناسد، وجدان خود را بیدار کرده است و نیازی به جزئیاتِ اخلاقیِ همچون مسلمانان ندارد.
اما عیب اخلاق مسلمانی چیست، ای شیخ؟
در اخلاقِ مسلمانی، هر گاه به تو فرمانی دهند، آن فرمان «اما» و «اگر» دارد.
در اسلام ترا می‌گویند:
دروغ مگو، اما دروغ به دشمنان اسلام را باکی نیست.
غیبت مکن، اما غیبت انسان بدکار را باکی نیست.
قتل مکن، اما قتل نامسلمان را باکی نیست.
تجاوز مکن، اما تجاوز به نامسلمان را باکی نیست.
و این «اماها» مسلمانان را گمراه کرده است. هر مسلمانی به گمان خود دیگری را نابکار و نامسلمان می‌داند و اجازه هر پَستی را به خود می‌دهد و خدا را نیز از خود راضی و شادمان می‌بیند.
و راز نابخردی مسلمانان در همین‌ست، ای شیخ!

نتیجه:

خواجه نصیرالدین اعدام باید گردد!