مشترک گرامی، شماره‌ای که گرفته‌اید در دسترس نمی‌باشد.

چندی است تماس تلفنی با ایران افتضاح‌ شده است. به بخشید افتضاح‌ بود، افتضاح‌تر شده است. هر شماره‌ای را که می‌گیری خانمی با صدایی نیمه عصبابی می‌گوید: مشترک گرامی! شماره‌ای که گرفته‌اید در دست‌رس نمی‌باشد. لطفن دیگر شماره نگیرید! یا اصلن منکر وجود شماره‌‌ی مورد نظرت در شبکه‌ی تلفن مخابرات "عِلّیه" می‌شود، شماره‌ی تلفنی که سالیان سال با آن در تماس بوده‌ای. گاهی هم می‌گوید: تلفن مزبور بدلیل ندادن وجه آبونمان، خط تلفنی‌اش قطع شده است. از همه جالب‌تر وقتی است که شماره‌ی گرفته شده متعلق به خودت باشد و همسرت از آن سوی خط چند لحظه پیش با تو تماس داشته و درخواست انجام خدمتی از تو کرده است و منتظر نشسته است که تو نتیجه‌ی کار را به او تلفنی اطلاع دهی. انتظاری بس عبث! کاری که به تعویق می‌افتد. در تهران هم‌کاری داشتم که در روزهای جوانی من، او میان‌سالی را پشت سر گذاشته بود و به همه چیز نق می‌زد. آن روزها تازه دسترسی به تلفن‌های شهرستان‌ها از تلفن شخصی امکان‌پذیر شده بود و برای اولین این امکان به مشترکین داده شده بود که با گرفتن پیش‌شماره‌ای بدون مراجعه به مخابرات شماره تلفن دل‌خواهت را خودت از تلفنی که در اختیار داشتی بگیری، کاری که در عمل بس مشکل بود بدلیل ترافیک سنگین. زنده‌یاد خواجه‌زاده می‌گفت: دولت شاهنشاهی نه برای رفاه ما و یا سهولت ارتباط تلفنی اقدام به چنین تاسیسی کرده است، نه دولت آریامهری می‌خواهد مردم آن‌قدر گرفتار باشند که فرصتی برای اندیشیدن به کارهای دیگری نداشته باشند و روی این اصل هم به ایجاد چنین سرویسی اقدام کرده است. در گذشته که ما مشکلی نداشتیم. شماره‌مان را به اداره‌ی مخابرات می‌دادیم، چند لحظه‌ای صبر می‌کردیم تا ارتباط برقرار شود. در ضمن کارهای روزامره را نیز انجام می‌دادیم. حالا چه باید گفت؟