در محاسن و معایب اینترنت

درگیر غم غربت بودم و یاد گذشته‌ها ذهنم را مشغول کرده بود. یادمانده‌هایم را قلمی ‌کردم و عکسی پیوست‌ش و وبلاگم را به روز نمودم.

زمانی ‌گذشت. مردی در آنسوی دنیا «شاید بدلیل تنهائی» بیاد عمویش ‌افتاد. به جستجوگر گوگل پناه برد و از وبلاگ «عمو اروند» سر در‌آورد. نوشته‌ام را ‌خواند و دید عمو اروند نه تنها از عمویش که از خود او هم چیزکی نوشته است.

ای‌میلی برایم ‌فرستاد و ‌پرسید که او را بیاد می‌آورم یا نه؟
دلم ازین خبر روشن ‌شد و برایش ‌نوشتم:
بله، همه چیز یادم است. از سفرمان پنجاه سالی گذشته است. من بیست سالم و تو نوجوانی بیش نبودی.  شنیده‌ام که عم‌حسن، علی مشعل، راننده‌ی "ابوقراضه" آن جیپ‌اشتشن بازمانده از جنگ جهانی دوم مدتی است در خاک خفته‌اند. همان راننده که اگر با ما نبود ابوقراضه ما را به ملایر هم نمی‌رساند تا چه رسد به گذر از کتل‌های پر پیچ‌وخم دختر و پیرزن، رسیدن به کازرون، غار شاپور، بهبهان و آبادان.
در  جوابم نوشت:
بله اما زمانی که شما و پرویز در ابادان از ما جدا شدید ابوقراضه در میانه راه اهواز جعبه دنده‌اش از هم پاشید، قدم از قدم برنداشت و ما لاجرم با وسیله‌ی دیگری راهی همدان شدیم. و اضافه کرد که استاد دانشگاه است و برای مطالعه، موقتن ساکن کانادا است. همسرش در وطن مانده‌است، پسرش ساکن آمریکاست و دخترش ساکن ژاپن.

از آن ببعد هر شب مدت‌ها تلفنی با هم به گپ‌وگفت ‌نشستیم. زمانی گفت:

به یاد روزهائی می‌‌افتم که پدر می‌آمد، در پایه‌ی بالایی کرسی می‌نشست. همه دور هم بودیم اما امروزه روز، همه پراکنده‌ایم. عم‌حسن که مرد و پدر نیز. اکبر، همکلاسی سابق شما، تک و تنها ساکن همدان است. اصغر «خلبان سابق اکروجت ارتش شاهنشاهی» ساکن کاناداست و کاظم برادر کوچکم نیز.

حال پرویز اسماعیل‌زاده را ‌پرسید. ‌گوفتم:
ساکن تهران است و خوشبختانه دماغش چاق. دیگر همسفران تقی رئوفی، سید محمد حوائجی «به برکت انقلاب ثروتی بهم زده»  علی اصغر ذکریان همدان هستند اما سیدیحیا مرده است.
سراغ فریدون اسماعیل‌زاده را ‌گرفت که گفتم:
سرطان خون او را از ما گرفت. مابقی دوستان آنروزی اکبر سلاحی و عربعلی شروه، حسین خواجه‌زادگان تهرانند. اما از کوثری‌ها فقط حسن زنده است.
عباس پس از رهائی از زندان ساواک، خرد شده بود و زود ما را ترک کرد. محمد،زودتر جوانمرگ شد.  

در یکی ازگفت‌وگوهای تلفنی خبر داد که بزودی راهی وطن خواهد شد و از من خواست این نوشته را از وبلاگم بردارم.

من چنان نکردم. چرا باید بکنم؟ این نوشته مال من است. نه از کسی بد گفته‌‌ام و نه یقه‌ی صاحب قدرتی را گرفته‌ام.

اما او راهی وطن که شد هم رابطه‌ی تلفنی‌اش را با من قطع کرد و هم ایمیل‌اش را حذف کرد.