یادش یخیر

جوان با حالی بود. سیگارش را چنان پک می‌زد که انگار لب دخترکی را مزمزه می‌کند. دلش نمی‌آمد، دود سیگار را از دهان‌اش بیرون دهد. می‌گفت:
آخه مرفین‌ش حرام می‌شه.
روزی دوستی پرسیدش:
بریم لبی تر کنیم؟

او در جوابش گفت:

هیش‌وقت اَ مَ نپرسین، دود ما‌خای، عرق‌ ما‌خای، شراب ماخای! مَ اهل نشه‌م. هرچی میانش نشه‌ باشه، مَ یکی اهلِ‌ِشَم.
فقط بگیانان بفرما! خاطرتانم جَمِ جَم باشه که جرنگی‌ام دانگِمَه می‌دم. نقد.

قیافه‌اش خوشایند بود با موهایی وِزْوزی و صورتی چُرده رنگ. همیشه‌ی خدا هم لبخندی نمکین برلب داشت. من که هرگز عصبانی یا کرخ ندیدمش.
دست چپ‌اش مدام توی جیب شلوارش بود و لای انگشتان دست راست‌اش، اگر تسبیحی نبود، سیگار همای نازکی بود. پاتوق‌اش جلو کتاب‌فروشی بوعلی بود که هم اهل مطالعه بود و هم تسلطی نسبی به زیان انگلیسی داشت.
او هم معلم بود.

یکبار تعریف کرد:
وا یکی از رفیقام رفده بودیم قم. بد جوری گیر کرده بودیم. دلمان پرپر می‌زد بری یی چولّه‌ی عرق. رفیقُم گفت:

رفیق مدد! یی کاری بوکُن! دارم می‌ترکم مرد.

اَ مسافرخانه زدیم دَر و ولو شدیم میان شهر غریب. دوس و آشنای که نداشدیم. به امید یافتن دکه‌ی عرق فروشی کلی ول‌گشدیم. داشدیم امیدمانه اَ دس می‌دادیم که چشم‌ُم به یه تابلو‌ی گنده‌ی خورد که روش نوشده بود:

خیار شور و الکل صنعتی موجود است.

به رفیقُم گفتم:

هو درویش! یافدم!
داخل مغازه شدیم.

فروشنده پرسید:

فرمایش؟

گفتم:

 یه نیمی عرق و چندتا خیار شور!

طرف قیافه‌ئی حق به‌جانبی گرفد و خیلی مثلن جدی گفد:
آقاجان! عوضی گرفتی! اینجا قُمِه، دارالمومنینه!

گفدم:

دس ور دار داداش! آخه کی تا حتات خیارشوره وا الکل صنعتیه ‌خورده؟

طرف لبخندی زد و به شاگردش گفد:
هواشانه داشده باش! اَ خودمانن. 

سالیانی است او را ندیده‌ام. دلم برای مصاحبتش لک زده است. بقول خودش هر کجا هست، دَمَش گرم!

____________

پی‌نوشت

هفته پیش خبردار شدم که او چون فریدون اسماعیل‌زاده، عربعلی شروه، مهدی خورشیدسوار و یوسف نجائی  به سفر بی‌برگشت رفته است.