سفر به فین بندرعباس(بخش آخر)

در بازگشت از فین چند روزی در هتل ناز بندرعباس ساکن شدیم. سری به جزیره‌ی قشم و بندر درگاهان زدیم. قشم و درگاهان پر بود از مسافران نوروزی که برای خرید لباس‌های جین و دیگر محصولات خارجی، سروکله می‌شکستند. مغازه‌ها پر بود از اجناسی که ورود آن‌ها مثلن غیرمجاز بود.

ارتشبد اویسی فرمانده کل ژاندارمری آن زمان به افسران و درجه‌داران ژاندارمری مامور خدمت در کناره‌ی دریای عمان و خلیج فارس، هر ماهه مبلغ گزافی «فرماندهان گروهان‌های ساحلی ماهی ۸۰۰۰ تومان» اضافه می‌پرداخت تا تطمیع وسوسه‌ی قاچاقچیان نشده و جلو واردات کالاهای غیرمجاز را بگیرند.

اما بیشتر ماموران او چون خودش "هم از توبره می‌خوردند و هم از آخور". از جمله‌ی آنان فرمانده گروهان ژاندارمری کنگان بود که شب‌ها لباس عربی بر تن می‌کرد و در کناره‌ی دریا از هر لنچی ۱۵۰۰۰ تومان "حق حساب" می‌گرفت و به ناخدای آن اجازه‌ی تخلیه می‌داد، افسر کذایی کلی پول برد اما پول چنان او را هار کرد که هنگام راننده‌گی به قول معروف "خدا را بنده نبود". در تصادفی جان بجان آفرین تسلیم کرد. ماموران دیگر دولت نیز در این میان هر کس به نسبت شرارت و منصبش، از قاچاق حق‌‌السهمی داشتند. ولی بیشتر قایق‌ها ماهی‌گیری در کناره‌ی دریا می‌پوسیدند و ژاندارمری به بهانه‌ی مبارزه با قاچاق به آنها اجازه‌ی خروج نمی‌داد.

روزی برای انجام کاری به بندر برده‌خون رفته بودم. میزبانم کسی را با موتورسیکلت جهت خرید ماهی به دیر فرستاد.

دوازده فروردین سوار بر هواپیمای داکتای کذایی شده و بندر عباس را بسوی جزیره‌ی سری ترک کردیم.

آن روزها در جزیره‌ی سری خبری از آبادنی نبود. نیروی دریایی تازه شروع به ساختن پایگاهی دریایی کرده بود. مردمش روزگار خود را با کار در بنادر آن‌سوی خلیج فارس می‌گذراندند تا نان بخورو نمیری برای خانواده‌های خویش تهیه کنند. در فرودگاه عده‌ای جوان منتظر نشستن هواپیما بودند. تا خلبان کار تحویل و تحول بسته‌های پستی را انجام دهد آنان نیز کالاهای خویش را برای فروش عرضه ‌کردند. فروشنده‌گان از ترس گیرافتادن کالاهای خود را جایی پنهان کرده بودند و اگر چیزی از آن‌ها می‌خواستی یکی با موتورگازی می‌رفت و آن جنس را از مخفی‌گاهش برای تو می‌آورد.

من دنبال یک تلویزیون برق‌وباتری کوچک بودم که نداشتند. فروشنده گفت آدرس بده برایت توسط خلبان می‌فرستیم. پولش را گرفت و مدتی بعد خلبان تلویزیون را تحویل بخشدار گاوبندی داد.

فرود بعدی در جزیره‌ی کیش بود. کیش در حال ساختمان بود. در آن‌جا فقط دو قصر دیده می‌شد، قصر شاه و قصر اسدالله علم، دوست و وزیر دربار شاه. بالای کیش که رسیدیم، تلفن بی‌سیم هواپیما از کار افتاد. خلبان که جوان شوخی بود گفت:

بخشدار جان اشهدت را بگو! امکان مکالمه نیست. هر آن ممکن است شلیکی بما شود. ولی قبل از مردنت دوست دارم یک عکس ناب از قصر همایونی بگیری که شاید در آن دنیا بدردت بخورد و سپس شیرجه‌ای رفت و چرخی روی قصرهای شاه و علم زد و سالم روی باند فرودگاه به زمین نشست و رو به همسرم کرد و با لهجه‌ی شیرین ترکی‌اش پرسید:

خانوم بخشیدار! من می‌دانم این ممد، دوست جواد مثل خود من خل و چل است. اما شوما دیگرچرا خل شده‌اید و تهران ول کرده و آمده‌اید توی این ده کوره‌ها را زینده‌گی می‌کنید؟

در فرودگاه گاوبندی که پیاده شدیم، آقا علی با جواد منتظر ما بودند. آقا علی گفت:

آقا! آقای دکتر بیدختی بساط سیزده بدر را در آبدون بر پا کرده است و منتظر شماست تا شام را در آن‌جا بخوریم.

پ‌ن

۱- آقا علی بهرسی و سیروس قانون که هر دو هم سن من بودند، چند سال پیش، اول سیروس و سپس آق‌علی به ابدیت پیوستند.

از جواد پناه‌پور و دکتر بیدختی خبر چندانی ندارم مگر یک مکالمه‌ی تلفنی که چهار سال پیش با هر دوی آن‌ها داشتم. اولی بازنشسته شده بود و ساکن کرمان بود. و دومی تهران طبابت می‌کرد.

۲- دریافتی من در آن سال بابت حقوق، مزایای دوری از مرکز و محرومیت از مزایای زندگی، حق سفره و ۳۰۰ تومان بابت سرپرستی شهرداری کلن به ۴۰۰۰ تومان نمی‌رسید.

۳- عکس اول علی اکبر احمدی‌نژاد درگاهی در دیر روی قایق مصطفی

۴- عکس دوم منبع آب دیر در آبدون و اقای بخشدار بر فراز آن.

۴- آقای بخشدار سوار بر خرّ. نپرسید بالایی یا پائینی!

۵- نفر نشسته روی زمین، زنده‌یاد آقا علی بهرسی و دیگر جواد پناه‌پور اسلامی بخشدار گاو بندی.