در طلیعه‌ی بهار

دیروز فیلیپ، نوه‌ام توی برف‌ها غلت می‌زد و کیفور بود. یاد مادر در ذهن‌ام زنده‌شد. او برغم درد شدید روماتیسم (از روزی من خودم را شناختم، او را گرفتار آن یافتم دیدم) در این روزها با کف‌گیر کرسی، بجان یخ‌ روی پله‌ها می‌افتاد و آن‌ها را می‌تراشید و در عشق آمدن بهار و رهایی از سوز  سرمای زمستان‌های همدان، زیر لب زمزمه می‌کرد: کو اهمنُم، کو بهمنُم؟دنیا رو آتش بزنم!

من به کمک پدر می‌رفتم تا برف‌های کومه‌شده‌ی روی حوض میانه‌ی حیاط را به درون دو چاه‌آب های حیاط و حوض‌خانه بریزیم تا پیش از فراررسیدن نوروز، آب مانده‌یِ بو گندو و بد رنگِ درون حوض را عوض کنم، حوض را بشویم آن‌چنان که مادر دوست می‌داشت و با تلمبه دستی چوبی، از آب چاه پرش کنم. پُر کردن‌اش نیازمند سه هزار بار، بالارفتن و پائین آمدنِ دسته‌ی چوبی تلمبه بود. حوض که مالامال از آب تازه می‌گشت، اما کسی را اجازه‌ی دست‌زدن به آب آن نبود تا باران‌های بهاری، کُرَش‌‌اش بندد و پدر با خیال راحت در آن به آب‌وآب‌کشی‌های تمام نشدنی خویش بپردازد. حال رقص ماهی‌ها قرمز رنگ زینت‌بخش حوض هشت‌پَر سنگی زیبای حیاط خانه می‌شد.

۱۰ روز به نوروز مانده است.

یاد حسین آزاده مبصر کلاس هشتم‌مان، در ذهنم جان می‌گیرد. او هرروزه با خط خوشش، در حاشیه‌ی چپ تخته سیاه کلاس می‌نوشت:

 ... روز به عید مانده است.

بهار در راه است. نوروز خواهد آمد. سالی دیگر بر سال‌های رفته‌ی در مهاجرت افزوده خواهد شد.

پدر دو ماهی پیش از انقلاب رفت و مادر نیز آرزوی دوباره دیدن نیما را با خود بگور برد. از حسین آزاده نیز اصلن خبری ندارم.

فیلیپ وارد فارغ از دغدغه‌های من رشد می‌کند بهمان سان که من و ما فارغ از دغدغه‌های بزرگانمان، بزرگ شدیم.